|
Рысы
|
|
Трыпціх татальнага Тартара
|
...маё сэрца – пякельная рана,
на якой толькі шнар – сэрца.
#З раньніх вершаў
I
Выкажаш боль – лягчэй.
Змоўчыцца – больш балючэй,
ды я не магу гаварыць
пра тое, што так баліць:
казаць – нібы разразаць,
рэзаць – нібы казаць.
Выказацца б глыбей,
далей ад крыжоў і людзей...
Ды рукі ня здо... разьбіць,
што, як птушаня, трымціць.
Нутро ўсё пячэ... трасе...
...і лёсачка, лёзачка – рве...
I рвецца ўглыбінь яна,
бы ў холад зямлі – труна.
II
Паміж намі з табою – мы –
дзьве калыскі і дзьве труны.
Не, ’шчэ трэйцяя – не твая,
не мая – у ёй – немаўля...
Паміж намі – эфір і прах –
толькі так! – для чаго толькі так?!.
Паміж намі – тваё, маё, –
о шаленства! – шалё... шалё...
*
О пакутай сьсівелае сэрца,
я кахаю цябе бязьмерца!..
III
О мой фіялетавы жах,
о сум мой празрыста-сьветлы,
мацуеш
цьвікі
так ветла
на кветках –
нібы
на крыжах!..
17.VIII.2004.
|
|
